[filosofie] De hoofddeugden waaruit alle andere worden afgeleid. Plato bepaalde hun aantal op vier: wijsheid, dapperheid, bedachtzaamheid en rechtvaardigheid. Schopenhauer beperkte hun aantal tot twee: rechtvaardigheid en mensenliefde. Nietzsche noemde er vier en vermeldde er meteen bij tegenover wie men ze moet uitoefenen: ...
[Let op: Spelling en uitleg uit 1890] (De vier -) voorzichtigheid, rechtvaardigheid, sterkte en matigheid, wijl zij als de cardo zijn van de overige zedelijke deugden.
Zie: hoofddeugden.
Voorzichtigheid, rechtvaardigheid, sterkte en matigheid worden de kardinale deugden genoemd, omdat zij een scharnierfunctie vervullen.
De vier 'kardinale deugden' zijn Deze deugden werden hoog gewaardeerd door filosofen uit de oudheid.